Om 06.35 uur staan we op. We hadden kwart voor gepland, maar het is op. Maar goed ook, want als we net gedoucht hebben, belt Guest Services of we even langs willen komen. Het is er niet druk en het blijkt dat we $ 226,- terugkrijgen. Heel bijzonder en volgens ons klopt het niet, maar je hoort ons niet klagen.
Dan ontbijten en de laatste spullen pakken. We hebben bagagelabels met groep 2 Bruin om 08.45 uur. Ongeveer elk kwartier wordt er een groep omgeroepen om naar beneden te gaan. We nemen afscheid van Riri en zullen haar en Agung in de evaluatie, die we per mail krijgen, een goed cijfer geven. Zo knap dat ze op dag 2 al weten wie je bent zonder dat je in je hut bent.
Om half 9 gaan we vast naar dek 1 en wachten daar tot onze groep omgeroepen wordt. Dan gaan we naar A-deck met alleen 1 trolley en natuurlijk de fototas en de laptoptas. We worden voor de laatste keer gescand en kunnen dan niet meer terug. Ze hadden wel een streepjescode op ons voorhoofd kunnen zetten, zo vaak zijn we gescand.
We moeten een klein stukje in de shuttlebus om het containerterrein af te komen naar de terminal waar links de koffers staan. We hoeven niet te zoeken, pakken ze en gaan rechtsaf het gebouw uit en wachten buiten op de, thuis al, bestelde taxi. We hadden verwacht dat het wel even zou duren allemaal, maar we waren in een vloek en een zucht klaar. Ook de taxi is keurig op tijd.
We gaan eerst naar het hotel waar we morgen zullen slapen en leveren daar de koffers in. Dit is afgesproken, ze mogen hier gratis overnachten. Met een andere, ook al geregelde, kleinere taxi, want nu hebben we alleen handbagage, die er ook meteen is, gaan we naar het vliegveld.
We hoeven niks in te checken, alleen door de security. We vliegen domestic en dit deel van het vliegveld is niet geweldig, maar het werkt. Alles bij elkaar duurt het zo'n 20 minuten. We dachten om 12 uur daar te zijn, maar waren er al om 11.10 uur.
Het is een bumpy ride met Jet Smart die keurig op tijd vliegt. Als we in Iguazú uitstappen is het goed heet: 34 graden en benauwd. Het vliegveld is verbazingwekkend groot. We worden snel opgehaald na een appje door Ramiro, eigenaar van Hotel Posada del Chamàn.
De weg ernaartoe gaat deels door het Iguazú NP. We krijgen hoop, want er staan interessante waarschuwingsborden langs de weg voor apen, jaguars, coaties, tapirs.... Maar we hadden het kunnen weten. Borden betekenen altijd geen wild. Spoiler: dat gaat morgen ook niet lukken.
Het is een heel leuk hotel. Een beetje motel idee, maar zonder auto voor de deur. Een aantal kamers naast elkaar met een terrasje voor de deur. Er is een magnetron, servies, bestek, koelkast. Het ziet er hier heel tropisch uit met de grote bananenbomen waar flinke trossen aan hangen. De overnachting met ontbijt, ophalen van het vliegveld, een liter bier + een keer op en neer naar het centrum kost $ 95,-. Dat is het echt waard. Dat komt erop neer dat de liter bier + het op en neertje naar de stad samen $ 6,- kosten.
Ik zet de foto's nog even op de laptop en dan genieten we samen van het bier op ons terras. Wat is het hier heerlijk rustig.
Om 7 uur gaan we naar de stad om wat te eten, hoewel Carolina, de vrouw van Ramiro, ook voor ons had kunnen koken. We lopen wat op en neer en het is erg heet: 32 graden, maar er hangt regen in de lucht en het is ontzettend vies heet. Je kunt beter met 45 graden in Death Valley zijn.
Iguazú stelt niet zo veel voor. Het is heel toeristisch en tegelijkertijd simpel en hier en daar vervallen. Wel echt een beetje zoals we ons Zuid Amerika zouden voorstellen. Er zijn heel veel restaurants en souvenirwinkels met mate, hoeden en mineralen en sieraden gemaakt daarmee. Veel restaurants zien er goed en modern uit. Ramiro had La Rueda aangeraden, maar als we daar om 8 uur bezweet aankomen, is er alleen buiten nog plaats en dat trekt Jan niet. Die is bijna verdronken in zijn eigen zweet, dus kijken we verder.
 |
| De brug tussen Brazilië en Argentinië |
 |
| A Piacere, foto internet |
 |
| foto internet. Wij hadden het tafeltje waar rechts de 2 mensen zitten |
We strijken neer bij A Piacere in de airco. Het eten is niet slecht en best lekker, maar we krijgen weer geen rare vlees. Wat is dat toch hier? We hadden wat dat betreft een heel ander beeld van Argentinië. De porties zijn wel weer enorm. Tegen 10 uur appen we Ramiro dat hij ons op kan halen en hij staat keurig op tijd voor de deur. Hij en zijn vrouw doen echt hun best voor hun gasten.
Op weg naar huis gaat het regenen en als we er bijna zijn krijgen we een stortbui. De temperatuur daalt van 32 graden voor het eten naar 23 nu. We moeten in de plensbui de auto uit en de ruim 50 meter naar onze kamer lopen, waarvan we een deel overdekt kunnen, maar toch zijn we zeikie. Snel de natte kleren uit. Ik föhn mijn haar even droog en dan gaan we in bed nog even lezen. Morgen moeten we weer vroeg op.