En dat werd het. Het leek wel een poging om in het Guiness Book of Records te komen met horizontaal rollercoaster rijden. Halverwege de nacht wordt het wat rustiger en val ik ook in slaap, maar wel in een onrustige slaap. Jan heeft nergens last van en pit al vanaf het begin.
Om 7 uur staan we op met een strakblauwe hemel en 6 graden. Waarom vandaag? We zitten de hele dag op zee. Een half uurtje dit weer in Antarctica zou fantastisch geweest zijn, maar we mogen niet klagen.
We ontbijten in de Lidl (we hebben de Lido omgedoopt. Even naar boven i.p.v. even naar beneden) en gaan via de hut om de boeken en de laptop te halen naar de Crow's Nest. Daar is het nog rustig. We proberen het internet en dat is inmiddels iets beter. Onze Som, de zingende serveerster, is er ook en om 9 uur 's ochtends is ze net zo enthousiast als aan het eind van de avond.
Met een hot chocolat en een Americano in de hand gaan we naar beneden voor de laatste lezing van Neil. Deze keer over de Endurance, het schip waarmee Ernest Shackelton naar Antarctica voer voor zijn expeditie en wat daar vergaan is. Neil is nauw betrokken bij de 2 expedities die naar het wrak gezocht hebben. De 2e heeft het in maart '22 gevonden en het was nog in uitstekende staat. Hij kan niet veel vertellen en laten zien van wat er daarna gebeurde, want allerlei instanties, organisaties, National Geographic en Hollywood zijn ermee bezig.
Aansluitend vertelt Jim over de Falklands. Op zijn informatieve manier, doorspekt met droge humor, weet hij een leuk verhaal te houden over ligging, ontstaan en leven op de Falklands en wat er rond Port Stanley te zien is. Helaas komt hij niet terug op de foto's van Antarctica op een stickje, dus daar moeten we nog achter zien te komen.
In de hut kijken we een aflevering van Poldark en precies als het afgelopen is, komt Agung voor de schoonmaak en dus gaan wij naar boven voor de lunch.
Er heerst hier en daar covid aan boord en bij ons op de gang lijken de buren in quarantaine en verderop ook een hut. Daar ging de schoonmaak met witte pakken naar binnen.
In de Lido is het spitsuur, dus gaan we naar de Dining Room, maar daar zijn we te laat voor. Hier kan het, alleen op zeedagen, maar tussen 12 en 1. Beetje zuinig vinden wij. We gaan dus even zitten lezen in de Pinnacle Bar, waar de bar natuurlijk nog dicht is. Om 13.40 uur gaan we naar boven en vinden een plekje aan tafel bij Amerikanen. Een van de dames is vandaag uit quarantaine, haar man nog niet. We vinden het covidbeleid wel een beetje vreemd hier. We duimen dus maar dat we gespaard blijven.
In Port Stanley hebben we een tour van 3,5 uur en we hoopten er aan land nog een korte bij te kunnen vinden, maar we lopen Alfy tegen het lijf en hij zegt dat zij nog geen tour hebben en gevraagd hadden of ze aan land wat konden regelen, maar blijkbaar is er een maximum aantal mensen wat naar de pinguïnresorts en zo mag en alles is al vol. Dan gaan we 's middags maar de stad in (2500 inwoners) of zien of we ergens kunnen wandelen.
Het is inmiddels al 10 graden geworden, maar nu we naar het noorden varen, ligt ons balkon natuurlijk aan de verkeerde kant. Maar je kunt in elk geval naar buiten zonder dat je uit je hemd waait. Het is de hele middag een beetje hier, een beetje daar, maar vooral in onze hut waar we lekker Poldark bingen. We zijn al bijna de hele dag binnen op deze zeedag en het weer is aardig, dus gaan we naar dek 3 en lopen een rondje. Even de benen strekken.
Voordat we gaan eten even een drankje in de Gallery Bar, die we de Casino Bar noemen omdat hij naast het casino is. Wij zijn laat, dus het is al redelijk druk, maar we vinden een plek op een bank. Er komen Amerikanen luidruchtig naast ons zitten, maar gaan vrij snel weer weg. Dan een ander stel, 2 koppels waarvan 1 man tegen onze tafel schopt en onze drankjes over de rand klotsen. Dank u wel. Ook zij blijven (gelukkig) niet lang.
Voor het eten gaan we naar de Lido, want het menu in de Dining Room spreekt ons vandaag niet aan.
Na het eten besluiten we naar de hut te gaan. Vanavond geen zin om uit te gaan. We zitten helemaal in de serie en dat doen we nu liever. Sorry Meagan en Gabe.
We varen rustig, het weer is rustig(er), dus we schommelen bijna niet. Dat belooft een betere nachtrust.