Om 5 uur pak ik mijn boek en tot 7 uur is het steeds ongeveer een half uur lezen en een half uur slapen. Dan ga ik Mahjongen en daarna Dead for a Dollar kijken. Langzaamaan wordt het licht en ruim 1,5 uur voor de landing krijgen we het ontbijt. Roerei met spinazie à la creme en een kalkoenworstje, kwark met muesli en een broodje met jam. De verzorging is prima hier en de stewardessen heel vriendelijk.
We ruimen rustig aan onze spullen op, zodat we straks makkelijk uit kunnen stappen. Dan hebben we nog een vlucht van bijna 1,5 uur te gaan naar Santiago.
Na een zit van ruim 13 uur mogen we eruit, nadat we met een flinke klap geland zijn. Meteen na de slurf staat een meisje met een bord Passajeros Santiago de Chili en onze namen. We worden door haar naar de gate gebracht. We komen langs de douane: 1 mevrouw in een hokje; paspoort, foto, vingerafdruk van alleen de rechterduim. Schuin ertegenover is de security. Een klein bandje met 2 medewerkers. Alles mag in de tassen en trolleys blijven. Ik moet mijn bergschoenen uit en dan gaan we weer verder. Gelukkig hebben we niet nog meer scharen en messen bij ons 😂. We lopen naar Gate 3. Daar moeten we nog inchecken. Zo gebeurd. We kunnen bijna boarden en wachten nog heel even. Dan worden onze namen omgeroepen. Wat nu weer? Het blijkt dat onze koffers niet mee mogen. Daar zitten labels van Air Canada/Lufthansa aan en die mag KLM niet accepteren. Ze worden nu met LATAM of Lufthansa later vandaag naar Santiago gevlogen en dan krijgen we ze daar. Santiago is al op de hoogte gebracht. Zeggen ze. We moeten ons daar nog wel even melden om het adres van het hotel door te geven natuurlijk. Het is met recht een enerverende reis te noemen. Jan is in eerste instantie boos, maar ziet later ook het voordeel er wel van in. We gaan van het vliegveld met de bus naar het hotel en dat is alleen met handbagage natuurlijk een stuk makkelijker.
Dan echt boarden. We hebben stoelen 33G en H, ieder aan een kant van het pad van de B 787-9. Het is 1,5 uur vliegen.
In Chili is het ook 4 uur vroeger dan in Nederland. Ik hoop dat we zo een slokje water krijgen, want ik verga van de dorst. We krijgen zelfs een broodje en wat te drinken. Een film kijken lukt niet heel erg, want we hebben een nogal praatgrage piloot, dus die heeft steeds wat te melden, waardoor de film onderbroken wordt. Als we bijna bij Santiago zijn, vliegen we over de Andes. Het is mooi weer, wel wolken, maar toch prachtig zicht, ondanks dat we niet aan het raam zitten.
Na de landing gaan we op zoek naar de koffers. Waar zouden we ons moeten melden? De boodschap in Buenos Aires was nou niet direct heel helder. We hadden iets van LATAM opgevangen, dus we gaan op zoek naar hun servicedesk. Het meisje daar spreekt maar een klein beetje Engels, maar de vertaal app op de telefoon biedt uitkomst. Uiteindelijk komt er een collega bij die wel Engels spreekt en zij laat Ana met KLM bellen. Jan krijgt de telefoon van haar en dan wordt duidelijk dat de koffers met LATAM naar Santiago vliegen en dan overgedragen worden aan KLM en die brengen ze dan morgen naar het hotel. Ok. De volgende missie is peso's halen. Weer terug in de hal is een flappentap en het 3e pasje lust hij. 200.000 peso's rijker (= € 240,- en dan nog wisselkosten) gaan we naar de bus van Turbus. Die stopt meteen buiten de terminal en komt al snel. 2 tickets kosten 3600 peso's voor ons samen dus € 7,-. De trolleys gaan onder in de bus en daar krijgen we keurig een bewijsje van. Het is bijna 3 kwartier rijden naar station Alameida.
Daarvandaan nog 5 minuten lopen naar het Best Western Hotel Estacion Central. Het is een reis langs de minder bedeelde wijken van Santiago zullen we maar zeggen. Ook ons hotel, wat overigens keurig is, staat aan een drukke straat met behoorlijk wat daklozen, dus tentjes en andere bouwsels. We komen ook langs een overdekte markt met buiten kraampjes op kleedjes als was het Koningsdag.
 |
| foto internet |
We krijgen kamer 903 en gaan ons eerst opfrissen. Daar word je weer mens van. Daarna doen we de corona zelftest die we moeten uploaden voor HAL. Gelukkig allebei negatief en ook nog eerlijk gedaan. Dan nog de verklaring invullen. Die bestaat uit 1 vraag: Heeft u de afgelopen week gehoest?
Ik stuur wat foto's naar huis en als de formaliteiten achter de rug zijn gaan we nog even naar buiten. Een stukje terug zit de Lider, wat eigenlijk de Walmart is. Het is goed warm geworden: 28 graden. We kopen wat drinken, een chippie, bananen voor morgenochtend en een borstel, want de mijne zit natuurlijk in de koffer. Op de terugweg lopen we langs alle shabby winkeltjes en bedenken wat we vanavond gaan eten. Zal wel Mac of zo worden. Terug op de kamer nemen we een biertje en een chippie en sukkelt Jan in slaap terwijl ik het verslag schrijf. Ik ben wel hartstikke gaar, maar ik heb geen slaap. Op tv is ook niks. Veel zenders, maar alles Spaans nagesynchroniseerd en ook nog Spaans ondertiteld. Het wordt dus voetbal 😒.
Ik lees even, maar wordt steeds afgeleid. Het doet hier aardig denken aan onze allereerste dag in Amerika, toen we in Oakland zaten. Net zoveel sirenes en ook een afgezakte buurt. Maar uiteindelijk is het helemaal goedgekomen, dus dat zal nu ook wel zo zijn.
Het is toch de Mac geworden. Leuke restaurantjes heb je hier niet. Op straat staan wel kraampjes met vleesspiezen die erg lekker ruiken, maar er nogal droog uitzien, bovendien durven we het niet met het oog op de hygiëne. Bij de eerste Mac hadden ze geen cola, dus haakte Jan af. Bij de 2e geen sinas, dus heb ik me maar verlaagd tot sprite. Het kiezen van een menu valt niet mee, maar we hebben wat gekregen en het smaakte goed.
De temperatuur is inmiddels flink gezakt. Alleen een t-shirt is eigenlijk niet lekker meer.
Hoewel het pas half 9 is maken we ons klaar voor de nacht. Ik lees wat en Jan kijkt voetbal. D.w.z. hij ziet de bewegingen. Het waren 2 drukke dagen. Nu kunnen we nog maar aan een ding denken: hopelijk krijgen we morgen de koffers terug. Na een half uur of zo geven we het op en vallen als een blok in slaap.