Dit was een betere nacht voor mij, dus best wel uitgeslapen staan we op en meteen roept de kapitein om dat we aan het begin van Glacier Alley zijn. Het is dan half 7 en om 7 uur komt de eerste van de 6 gletsjers in zicht.
We kleden ons vlug aan en gaan naar buiten waar het op deze tijd nog fris is, maar het ziet er veelbelovend uit. De wolken hangen van halverwege de bergen tot de top, maar zijn niet heel dik en de zon piept er hier en daar doorheen. Dat maakt dat het licht mooi is en het blauwe ijs van de gletsjers juist extra goed te zien is. Met de zon erop zie je het niet zo goed.
We gaan naar dek 4, waar de reddingsboten hangen. De gletsjers hebben allemaal namen van landen, behalve de Romanche, die is naar een schip vernoemd. Op volgorde van west naar oost zijn het ERAFIH, oftewel Espagna, Romanche, Allemanja, Francia, Italia en Holanda. Ze hebben allemaal hun eigen karakteristieken en zijn goed te zien en allemaal prachtig. De Holanda lijkt klein, maar ligt wat verder weg. We hebben even een discussie hoe nou de eerste gletsjer heette, maar met het ezelsbruggetje erbij komt het goed.
Een uur later varen we via de noord-west arm over het Beagle Channel verder richting Ushuaia. We moeten nog ontbijten en we verwachten dat het nu wel druk zal zijn in de Lido, omdat iedereen natuurlijk eerst Glacier Alley wilde zien, maar het was goed te doen.
We hebben tickets voor de Drive to Tierra del Fuego NP voor vanmiddag, maar het is nogal vaag hoe we moeten tenderen vandaag. Op de tickets staat verzamelen om 14.45 uur Ashore pier. Meestal is het verzamelen in de Mainstage. Hoe komen we nu bij de pier? Moeten we dan een tenderticket halen of niet? We besluiten het in The Crow's Nest, waar we toch willen zitten, te vragen bij de tourbalie.
Daar krijgen we een vaag antwoord: "If there is an open tender, dan is het niet nodig." Daar kunnen we niks mee. We lezen even in de hut, ik op het balkon, maar we zijn nogal onrustig. Op naar de Guest Services. Daar kunnen we beter mee uit de voeten. Als we al eerder in de stad willen zijn, we komen tussen half 12 en 12 uur daar aan, dan moeten we een tenderticket halen in de Rolling Stone Lounge. Het is bijna tijd, dus pakken we alles wat we nodig denken te hebben bij elkaar en gaan naar dek 2. We moeten een klein half uurtje wachten en kunnen dan in de tender.
Het is hier allemaal een beetje rommelig, want er is maar 1 tender beschikbaar in de haven. Het in- en uitladen duurt altijd even, mede doordat een behoorlijk aantal mensen niet zo goed tot slecht ter been is. In de haven liggen nog meer cruiseschepen. De Infinity van Celebrity Cruises, 2 expeditieschepen van National Geographic, een Hurtigruten, een Viking en nog een grijs schip van Quan of zo.
Als we eindelijk aan land zijn, we moesten nogal even dobberen voordat we aan konden leggen, banen we ons eerst een weg tussen de schreeuwende touraanbieders door op weg naar de tourist information. Daar is niet veel information, maar Jan vindt een plattegrondje en ik zet op een papiertje een aantal stempels van Ushuaia, spreek uit: Oes-wa-ja of evt. Oesj-wa-ja. Het blijkt best een moderne stad te zijn met veel toerisme en 80.000 inwoners. Het probleem hier is vooral het gebrek aan dokters. Dus als je bv. iets breekt, kan het zijn dat je pas dagen later een vliegtuig naar Buenos Aires kan krijgen om behandeld te worden. Auto's zijn hier heel goedkoop, maar de wet zegt dat ze pas na 3 jaar van het eiland mogen. Tierra del Fuego of Vuurland is een eiland dat bij Argentinië hoort, maar aan 3 kanten aan Chili grenst en aan de 4e kant alleen aan de oceaan, de zuidkant dus.
Eerst op zoek naar een geldwisselkantoor, want de Chileense peso's gebruiken we niet meer, we hebben Argentijnse nodig.
Als dat gelukt is; voor 60.000 Chileense peso's krijgen we 21.000 Argentijnse peso's terug = +/- € 60,-, willen we op zoek naar het zuidelijkste postkantoor van de wereld, maar dat blijkt niet hier te zijn. We willen wel naar het gevangenismuseum en wat eten, maar we hebben natuurlijk maar beperkte tijd. Om 14.45 uur moeten we immers weer bij de pier zijn. Dus lopen we wat heen en weer en gaan specifiek op zoek naar een Argentijns steakhouse dat betaalbaar is en waar we niet eeuwig hoeven wachten. Dat valt nog niet mee, want A) kunnen we slecht kiezen, B) hebben we geen zin en niet teveel tijd om nog weer een stuk terug te gaan door de belangrijkste straat waaar wel wat tentjes waren. Ik begin wat ongemakkelijk te worden, want ik ben altijd bang te laat te komen.
We strijken neer bij Bar Ideal, die als sinds 1951 bestaat. Ze houden het al een poos vol, dus heel beroerd kan het niet zijn. Het ziet er best leuk uit, een voetbalcafé.
We kiezen voor de lomo con championes, oftewel steak met champignons. Er wordt gevraagd hoe we het gebakken willen hebben en we drukken de serveerster op het hart dat hij echt rare/rood moet zijn. Kan geen probleem zijn in Argentinië zou je zeggen. Toch wel. Hij blijkt medium en neigt naar welldone. Bummer 😞. Gelukkig is het wel mals, dus goed te doen. De champignonsaus is eenvoudig, maar smaakt goed en de frietjes zijn lekker, evenals het bier. Gelukkig wordt het tijdig geserveerd en na bijna 15.000 peso's neergelegd te hebben mogen we gaan.
In de gekte bij de pier vinden we een medewerker van HAL die ons de bus voor de tour wijst. Het is een volle bus en Jennifer is onze gids. Ze spreekt op zich goed Engels, maar met een zwaar Spaans accent, waardoor ze soms lastig te verstaan is. We merken al snel dat ze best aardige dingen vertelt waar we langskomen, maar dat de chauffeur, geen idee wie de baas is hierin, stevig doorkachelt en we dus alleen flitsen zien van wat ze gezegd heeft. We hadden naar het monument voor de Islas Malvinas (Falkland Eilanden) gewild, maar konden het niet vinden. De bus reed erlangs en we hadden hoop, maar geen woord en geen rem.
Het doel is Tierra del Fuego NP. Het is onvoorstelbaar mooi weer. Ruim 18 graden en we sjouwen dus met onze jassen en extra laagje. Voor hier is dit heel bijzonder. Gemiddeld is het in de zomer een graad of 10 - 12 en regent en waait het eigenlijk altijd. Vorige week sneeuwde het en stond er met 100 km per uur een stevige wind. Dit is ongetwijfeld niet goed voor het klimaat, maar nu het eenmaal zo is, kunnen we er net zo goed van genieten.
De weg naar en in het park is, zodra we de stad uit zijn, onverhard. Het is het laatste stuk van de Pan American Hwy en het allerlaatste stuk op aarde waar een echte weg is.
Jennifer haalt bij de ingang van het park de tickets en dan rijden we naar het bord Parque Nacional Bahia Lapataya voor de geijkte foto. De parkeerplaats is bij een mooi meer waar niks over gezegd wordt en waar we ook niet wandelen of zo. 3 wilde paarden doen dat wel.
Verderop staan mensen met grote fototoestellen bij een boom, en daar houden we van. Het blijkt dat er een paar cachana's zitten. Ze hebben een geweldige schutkleur en het is moeilijk ze te vinden. Het zijn in het Nederlands Magelhaenparkieten en zijn een dikke, donkerder groene uitvoering met een rode staart en blauwe vleugels van de halsbandparkieten die je bij ons ziet.
De bedoeling is dat we het linker pad nemen en naar het meer Lapataya gaan. Het is een klein stukje lopen en het is inderdaad een meer. We nemen ook nog een stukje van het rechter pad en hadden het een stuk leuker gevonden als we die trail hadden kunnen lopen, maar nee, terug in de bus.
We scheuren verder, de rivier de Pipo over, en komen langs een rangerstation waar de nationale vogels van het eiland altijd zitten. Het is een monogaam paar Kelp Geese. Er is er nu maar 1, maar we kijgen niet de kans om deze te bekijken of een foto te maken. Op naar de volgende stop, over smalle bruggen. 1 stop slaan we helemaal over.
De volgende stop is een ander meer. Mooie omgeving, maar een half uur daar is tegelijk te lang en te kort. Een blik is voldoende en om te wandelen, wat misschien best leuk kan zijn, is de tijd te kort.
In de bus weer. Next stop: visitor center. Dit ligt, je raadt het al, aan een meer. Leuk is dat daar een vogel zit, een cara cara. Hij blijkt gevoerd en daarom bereid om te poseren. Bij ons heeft hij pech. Sowieso, want we hebben niet eens iets.
Binnen is een kleine tentoonstelling over de inheemse bevolking. Als we dat gezien hebben, hebben we nog zo'n 20 minuten voordat we weer verder gaan. Ik spreek mensen uit de bus en vraag wat ze van de tour vinden. Het blijft net te lang stil voordat er een ehh, mm, mwah volgt. Dat is precies hoe wij erover denken. Hij heeft een biertje dat er intrigerend uitziet. Patagonisch honingbier. We hebben wel wat verdiend vinden we en het is bijna 5 uur, dus we delen er een. Honing klinkt erg zoet, maar je proeft het alleen als je heel erg je best doet. Het bier is in elk geval wel goedgekeurd.
We hebben nog 1 stop te gaan, naar een meer. Dat is de stop die we overgeslagen hadden. Dan blijkt dat daar het meest zuidelijk gelegen postkantoor ter wereld staat. Het is een hokje op een pier en het is..... gesloten, grrrmpf 😡. Ik had zo gehoopt Peter een kaart met postzegel speciaal van hier te sturen. Het was tot half 5 open en wij zijn er om kwart voor 6. Toptour! 😝
We hebben eigenlijk best een beetje de pest in en gaan bij een hek wat staan mokken. Maar om dat nog 20 minuten te doen is ook zo wat, dus lopen we naar en over de rotsen waar heel veel, hele kleine, paarse mosselen zitten. Op de heuvel lopen de wilde paarden weer en dan hebben we het heel even toch nog een beetje naar ons zin.
Dan terug naar het eindpunt, in een keer, zonder stop of afremmen. Jennifer vertelt nog het een en ander over de natuur, dat de vossen hier de vuilniszakken kapot maken en dat er daarom geen vuilnisbakken in het park zijn. Nooit gehoord van bearproof vuilnisbakken blijkbaar. Op de heenweg vertelde ze dat bevers een plaag zijn. Ooit geïntroduceerd, maar nu uit de hand gelopen. Ze mogen dus gejaagd worden, zelfs in het park, en als je er een geschoten hebt, krijg je een bonus van de overheid.
Weer terug bij de pier blijkt er een enorme rij te zijn voor de tenders. De laatste zou om half 8 gaan, maar dat gaan ze nooit redden. Het is nu kwart voor 7. Ze hebben trouwens ook 3 kwartier van onze tour afgesnoept, want die zou 4,5 uur duren. Niet dat we langer gewild hadden, maar toch. Geen fooi dus.
Om 10 over half 8 zijn we aan boord, leggen de spullen in de hut, gaan naar de Lido Market en eten daar weer Aziatisch, want dat is gewoon goed hier.
De eerste show van Meagan en Gabe hebben we niet gehaald, maar de laatste 2 wel. 3 leden van de Rolling Stone Band zaten er ook en het lijkt erop dat die band een gelegenheidsformatie is en ze niet veel hebben samen. De zanger lijkt in elk geval een loner, want die zie je overal altijd alleen zitten.
Om 11 uur gaan we naar boven en naar bed.
De eerste show van Meagan en Gabe hebben we niet gehaald, maar de laatste 2 wel. 3 leden van de Rolling Stone Band zaten er ook en het lijkt erop dat die band een gelegenheidsformatie is en ze niet veel hebben samen. De zanger lijkt in elk geval een loner, want die zie je overal altijd alleen zitten.
Om 11 uur gaan we naar boven en naar bed.